Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Σαν να μη σ''εχασα ποτέ

Σαν να μη σ' έχασα ποτέ, να 'μαστε πάλι
Όλα έχουν μείνει όπως τ' άφησες πριν χρόνια
Το ροζ φουλάρι σου το ρίμελ κι η κολώνια
Που κι αν ξεθύμανε μου φέρνει πάντα ζάλη

Σαν να μη σ' έχασα ποτέ, σπάστα και ρίχτα
Τα λόγια που 'λεγες η αγάπη πριν ραγίσει
Δε σε ρωτώ αν ήρθες μόνο για μια νύχτα
Μα σ' αγαπώ κι ας σ' έχουν χίλιοι περπατήσει

Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' ασε με πάλι να καώ
Αντέχω για ένα γύρο ακόμα
η αγάπη θέλει σ' αγαπώ

Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' όνειρο γίνε πλάνο μου
Πόσο μελό να γίνω ακόμα
για να κολλήσεις πάνω μου.

Σαν να μη σ' έχασα ποτέ, νάμαστε πάλι
Στρώνω όπως πάντα για δυο άτομα τραπέζι
Το δίσκο βάζω που σου άρεσε να παίζει
Και σε κερνώ απ' το στερνό μου το μπουκάλι

Σαν να μη σ' έχασα ποτέ, στήνω σκακιέρα
Να ξανακάνεις χίλια ματ στην ευτυχία
Σαν στρατιωτάκι σου έτοιμο για θυσία
Στα άγρια μεσάνυχτα σου λέω καλημέρα

Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' ασε με πάλι να καώ
Αντέχω για ένα γύρο ακόμα
η αγάπη θέλει σ' αγαπώ

Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' όνειρο γίνε πλάνο μου
πόσο μελό να γίνω ακόμα
η αγάπη θέλει "σ' αγαπώ"

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012


Η πιο όμορφη συναυλία που έχω πάει ποτέ νομίζω. Γιάννης Κότσιρας φίλε μου! Μας έκλεισε και το μάτι, και ο Κώστας ο κιθαρίστας τρελή φάση και αυτός μας χαιρέτισε. Μια συναυλία γεμάτη συναισθήματα, πολύ κλάμα αλλά και πολύ γέλιο. Ίσως πιο πολύ κλάμα.. Λογικό αφού ήμουν αρκετά φορτισμένη. Όταν έχεις να τον δεις δύο-τρεις βδομάδες και να μιλήσετε κάτι μήνες και νιώθεις τόσα πολλά λογικό να κλάψεις, να ξεσπάσεις.Μα ήταν τόσο όμορφος πάλι τόσο γλυκός άγγελος. Περίμενα να έρθει, μα δεν ήρθε όταν έλεγε τον Φύλακα Άγγελο περίμενα τραγουδούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα για να με ακούσει να έρθει, μα δεν ήρθε. Εμφανίστικε στο τέλος όταν σκατοέκλαιγα πάλι. Δεν μπορούσα να του πω τίποτα περίμενα ακόμα και τότε να πει κάτι. Δεν έκανε. Δεν θα κάνει. Πόσο πονάει πόσο μεγάλο είναι το κενό που νιώθω μακάρι να μπορούσε να καταλάβει έστω και λίγο. Εγώ θα είμαι εκεί όποτε με χρειαστεί δε θα φύγω γαμώτο και πονάει που δε είναι εδώ. Κρύωνα τόσο πολύ σήμερα και περίμενα δεν έβαζα μπουφάν περίμενα να έρθει.. Κάποια στιγμή λέει ο Κότσιρας "Αυτό το τραγούδι είναι για ζεστές αγκαλιές.."ή κάτι τέτοιο, και είπε τον Φύλακα Άγγελο, οκ βάλαμε τα κλάματα, μας κοιτάει και λέει "Χαχα όχι και για τόσες πολλές..!" Έκλαψα τόσο πολύ. Περίμενα να έρθει η μέρα αυτή τόσο πολύ,μαζί θα πηγαίναμε..και τώρα απλά μείναμε στο να κοιταζόμαστε, μας πως τα κάνεμε έτσι; Πως τα καταφέραμε με αυτόν τον άνθρωπο; Απορώ.
Τελικά βγήκε όμως κάτι καλό από το σημερινό. Ένας άνθρωπος που μου είχε λείψει περισσότερο από όσο περίμενα και πίστευα μου έδωσε μία πολύ τρυφερή αγκαλιά. Μετά από τόσο καιρό, ναι ρε ηλίθια μου έλειψες πολύ..Εκατομμύρια ευχαριστώ φιλιά και αγκαλιές στο αγαπημένο Μανώλη Τζιράκη για τα εισιτήρια!)

Γιάννης Κότσιρας-Ανάθεμά σε

Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη


Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
και δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω


Μου λείπεις, μου λείπεις και πραγματικά πονάει πολύ, κάνε κάτι.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012


Έφυγε λοιπόν. Έφυγε και δε ξαναγυρίζει. Με τρομάζει αυτό, με τρομάζει που δεν είναι εδώ πια. Αυτό που με τρελαίνει είναι πως δε ξέρω αν ήταν κοντά μου ποτέ, και αν ήταν, για πόσο καιρό. Δεν μου αρέσει που πλέον δεν υπάρχει, δε μου αρέσει που κατέληξε έτσι. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι γιατί είναι η εξαίρεσή μου, ακόμα είναι και δε ξέρω αν ποτέ θα πάψει να είναι. Δεν ήταν σαν τους άλλους αυτός. Ήταν ξεχωριστός. Δεν ξέρω αν θα μου περάσει, και αν γελάω σε λίγο καιρό με όλα αυτά που γράφω τώρα. Ξέρω πως τον θέλω στη ζωή μου όσο τίποτα αυτή τη στιγμή, θέλω να μπορώ να του μιλήσω, να με κάνει να χαμογελάσω όπως πριν. Πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα; Τι συνέβη; Μόνο εκείνος ξέρει, ίσως πάλι ούτε και εκείνος. Ποιον θα έχω τώρα να μου λέει όνειρα γλυκά με την ηλίθια φωνή που με έκανε να νιώθω τόσο καλα..; Δεν θέλω να δεχτώ το γεγονός του ότι είμαστε έτσι με εκείνον. Όχι με εκείνον, με οποιονδήποτε άλλο εκτός από εκείνον. Δεν ξέρω αν τον αγαπάω όμως, είναι πολύ μεγάλο να πεις σε κάποιον πως τον αγαπάς, ίσως να είναι όμως και αγάπη. Ίσως είναι έρωτας ίσως δεν ήταν τίποτα τελικά. Μα αν ήταν στο χέρι μου όλα θα ήταν τόσο διαφορετικά, δεν είναι όμως. Μιλούσαμε μια μέρα στο τηλέφωνο και μου είπε στο χέρι μας είναι να μην χαθούμε και του είπα ότι το δικό μου χέρι μια χαρά μια χαρά είναι, και πως το δικό του έχει το πρόβλημα, και λέει εκείνος εμένα το χέρι και εσένα το μυαλό ♥ και χαμογέλασε. Έχουμε πει τόσα πολλά, δεν γίνεται, δεν το χωράει το μυαλό μου πως έφυγε, πως τέλιωσαν όλα, πως δεν είναι πια εδώ και είναι οριστικό. Πού πήγαν οι υποσχέσεις; Και τώρα δηλαδή που τέλειωσε τι; Δυο ξένοι, δυο φίλοι; ΤΙ; Ας μου απαντήσει κάποιος. Θα συνεχίσουμε τις ζωές μας σαν να μην νιώσαμε ποτέ τίποτα, θα βρούμε άλλους ανθρώπους και ίσως νιώσουμε πράγματα περισσότερα απ' ότι ένιωσε ο ένας για τον άλλο. Ίσως πάλι όχι. Μα για πες μου, πως να ξεχάσω τα μάτια του, την αγκαλιά του; Αφού όλα τον θυμίζουν. Να προχωρήσω λένε όλοι και το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο, ενώ δεν είναι γαμώτο. Άραγε εκείνος πως να νιώθει; Μάλλον τίποτα, αδιάφορος όπως τον τελευταίο καιρό. Τι του συναίβει, γιατί άλλαξε, δεν ήταν έτσι. Μα δε με νοιάζει όπως και να είναι εγώ θα είμαι εκεί και θα περιμένω όσο αντέχω. Θα πάνε όλα καλά μου είχε πει, πως αύριο είναι μια καινούργια μέρα, σταμάτα να κλαις έ; Ίσως να τον ξαναδώ όπως τότε, να με κοιτάξει όπως τότε και να με πάρει αγκαλιά όπως τότε. Μου είχε πει πως ήθελε να με βλέπει να χαμογελάω, λες να πρέπει να τον αφήσω πίσω τελικά; Λες να μου κάνει καλό κάτι καινούργιο; Λες; Ίσως. Δεν νομίζω.  Όνειρα γλυκά βλάκα μου λείπεις, παράξενο ε; (χαχα)

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Να' το το παραλιάκι^_^

Φίλε μου πήγα σήμερα σε μια φοβερή θάλασσα και κολύμπησα όσο δεν έχω κολυμπήσει όλο το καλοκαίρι ήταν φοβερά, και τα νερά ήταν πολύ καθαρά και είχαν υπέροχο χρώμα. Είχα πάρει το αγαπημένο μου βιβλίο και διάβαζα, ήταν ωραία. Κάποια στιγμή πήγε η κουβέντα σε ένα βιβλίο που αναφερόταν στο σύμπαν και τη θετική ενέργεια, και δε σου κρύβω μου κέντρισε το ενδιαφέρον η συζήτηση. Λοιπόν απ' ότι κατάλαβα από τη συζήτηση, το σύμπαν είναι μια δύναμη η οποία σου ανταποδίδει ενέργειά θετική ή αρνητική αντίστοιχη με εκείνη που εκπέμπεις εσύ θετική ή αρνητική. Η ενέργειά μας είναι σαν ένας μαγνήτης που "παίρνει" από το σύμπαν θετική ή αρνητική ενέργεια ανάλογα με τη διάθεσή μας. Δεν πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ακατόρθωτα αλλά σαν κάτι οικείο και εύκολο. Να αντιμετωπίζουμε τις δύκολες καταστάσεις με ηρεμία χωρίς γκρίνια και μιζέρια, σαν κάτι συνηθισμένο, πολλές φορές αν γίνεται σαν να μην υπάρχει καν. Όταν ποθείς κάτι να το αντιμετωπίζεις σαν να είναι στα χέρια σου ήδη σαν να είναι δικό σου. Με τους φόβους σου πρέπει να είσαι ατρόμητος να τους αντιμετωπίζεις, αν ας πούμε φοβάσαι το ύψος φαντάσου τον εαυτό σου στην άκρη του πιο ψηλού ουρανοξύστη. Γελοίο ε; Αλλά είναι ένας τρόπος σκέψεις, βασικά πρέπει να γίνει τρόπος ζωής για να λειτουργήσει και να υπάρξει αποτέλεσμα, βέβαια αυτό δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο.
Και ναι όλα τα παραπάνω είναι λόγια μιας τρελής, anyway αυτά είχα να πω μπούιζ

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Σ’ έχω δει με κοντά σε έχω δει με μακριά μαλλιά
Σε έχω δει να είσαι καστανή, μελαχρινή ξανθιά
Έχω ακούσει να σε λένε Λένα Δέσποινα Μαρία
Σ’ έχω δει να ‘σαι πουτάνα σ’ έχω δει να ‘σαι κυρία
Σ’ έχω δει να σαι σεμνή με χαμηλωμένο βλέμμα
Σ’ έχω δει να φεύγεις απότομα λίγο πριν φτάσουμε στο τέρμα
Σ’ έχω δει να χάνεσαι στην αγκαλιά μου κάποια βράδια
Έχω δει τα δυο σου μάτια να διαλύουν τα σκοτάδια
Σ’ έχω δει όταν φεύγω από πίσω μου να τρέχεις
Σ’ έχω δει πικρά να κλαις να μου λες πια δεν αντέχεις
Σ’ έχω δει να φεύγεις κι όμως πάντα πίσω να γυρίζεις
Μ’ έχω δει να σε μισώ να μη θέλω να μ’ αγγίζεις
Έχω δει να μιλάμε ώρες και να μην βγαίνει πουθενά
Μ’ έχω πιάσει να σε θέλω όταν είναι πια αργά
Σ’ έχω δει να μ’ απορρίπτεις έτσι απλά με μια ματιά
Μ’ έχω πιάσει πόσα βράδια να θυμάμαι τα παλιά

Σ’ έχω δει
Στους στίχους που ‘χω γράψει
Με έχω δει
Στη ζωγραφιά που ‘χες φτιάξει
Σε έχω δει
Σ’ αγάπες που χουν γεράσει
Με έχω δει
Πρώτος να τις έχω ξεχάσει
Με έχω δει
Σε κάθε βαρυχειμωνιά
Σε έχω δει
Σ’ ό,τι μυρίζει ζεστασιά
Μ’ έχω δει
Να θέλω να απολογηθώ μα
Σ’ έχω δει
Να μη σε νοιάζει πια για αυτά

Έχω νιώσει να μην θέλω ούτε δίπλα μου να είσαι
Όλα γύρω μου νεκρά και συ να μου φωνάζεις ζήσε
Έχω νιώσει να μου λείπεις σαν να ‘σαι το άλλο μου μισό
Να θέλω τόσο να σου μιλήσω να μην έχω τίποτα να σου πω
Έχω νιώσει να βαριέμαι και να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό
Έχω νιώσει να βαριέσαι και να μην κάνω τίποτα και εγώ
Σ’ έχω δει να μου μιλάς με ξεκάθαρο το ψέμα
Κι όταν πια εγώ κολλήσω εσύ μετά να ‘σαι στο φεύγα
Έχω δει να σ’ερωτεύομαι από την πρώτη μας κουβέντα
Μ’ έχω δει να ξενερώνω λίγο πριν περάσει η μέρα
Έχω νιώσει να μ’αγαπάς έτσι όπως με κοιτάς στα μάτια
Έχω αφήσει τα απωθημένα μου να μας κάνουνε κομμάτια
Έχω δει να αναρωτιέμαι γιατί τα γράφω όλα αυτά
Όλα μέσα μου μπερδεμένα και δεν μου μοιάζουν λογικά
Ίσως νιώθω ότι κάπου υπάρχεις κι ας είναι το κάπου μακριά
Ίσως η δικιά μου Ιθάκη να σου μοιάζει τελικά..
 

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012


Το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε και με ενοχλεί αρκετά αυτό. Θα είναι δύσκολος χειμώνας, με πολλές υποχρεώσεις και αγχώνομαι. Δεν μου αρέσει η πίεση και πρέπει να βρω ένα τρόπο να βάλω μια τάξη σε όλα. Λίγο δύσκολο αφού είμαι πλάσμα που σπάνια αν το ρωτήσεις "Τι κάνεις;" θα σου πει με μεγάλο χαμόγελο "Είμαι καλά!" και να το πιστεύει πραγματικά, και το αναφέρω αυτό διότι η ψυχολογκή μου κατάσταση πρέπει να είναι αρκετά καλή για να αντιμετοπίσω "τα δύκολα". Αυτό βέβαια είναι δικό μου φταίξιμο.. Δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, δεν αφήνω το μυαλό μου να χαλαρώσει, να ταξιδέψει..
Αν και τον τελευταία καιρό υπάρχει βελτίωση αρκετά μεγάλη μπορώ να πω. Αρχίζω και μαθαίνω να βάζω όρια σε κάποια πράγματα.. Κάτι που θα ήθελα να καταφέρω είναι να βάλω όρια στο μυαλό μου, να σταματήσω να σκέφτομαι λίγο.. Πρέπει να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.. Στο χέρι μου είναι..
Συζητούσα τις προάλλες με τη κολλητή μου για το δημοτικό, τη πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο, βλέπαμε φωτογραφίες από παλιά, και δε σου κρύβω πως μου έχει λείψει αυτός ο καιρός, ήταν πολύ χαλαρά όλα.. Του παραχρόνου αν όλα πάνε καλά θα είμαι Α' Λυκείου και έλεος όσο το σκέφτομαι φρικάρω! Ας αλλάξω θέμα! Σκέφτομαι που λες, και αναρωτιέμαι αν θα μείνουν μερικοί από αυτούς που έχω στη ζωή μου τώρα, στο μέλλον, όχι όλοι.. λίγοι και καλοί..θα γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, αλλά με τρομάζει η προδοσεία και το ψέμα που θα συναντύσω..Έτσι είναι αυτά όμως ε..;
Από τη μία πλευρά είναι λογικό να έχω πολλά στο κεφάλι μου γιατί οκ είμαι και έφηβη παναθεμά με, αλλά ίσως να χάνω πολλά σημαντικά πράγματα με το να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι..
Και όπως είναι λογικό δεν είναι απίθανο από τη ζωή μου να λείπει ένα αγόρι ή μάλλον ΤΟ αγόρι που τα έχει κάνει όλα κώλο, ή μάλλον τον άφησα να τα κάνει. Αλλά ξέρεις κάτι πιστεύω τόσο πολύ πως του αξίζει όλο αυτό που ταυτόχρονα είμαι σίγουρη πως στο τέλος θα χτυπιέμαι στα πατώματα.. Δεν μπορώ να συγκρίνω τον συγκεκριμένο με κανένα άλλο γιατί είναι ξεχωριστός, δεν μοιάζει με κανένα είναι η εξαίρεση στον κανόνα  το ξέρω, μου το έχει αποδείξει αρκετες φορές εκτός αν είμαι τόσο σκατοερωτευμένη που ο εγκέφαλος δε λειτουργεί πλέον. Σε αυτήν την ηλικία είναι σπάνιο να βρεις κάποιον που να είναι "κανονικός", να σε κάνει να νιώσεις ξεχωριστός σαν άνθρωπος. Δεν θα πω πως  βρήκα τον άλλο μου μισό ή κάτι τέτοιο, είναι πολύ χοντρό νομίζω, αλλά δε μπορώ να δεχτώ πως έχει τελιώσει. Δεν έχει  κλείσει ο κύκλος μας, και οι δυο μας κατάπιαμε συναισθήματα πολύ δυνατά που δεν γίνεται να αφήσουμε πίσω, δεν θέλω να ξεπεράσω τίποτα δε θα μείνω σταυρωμένα τα χέρια αλλά δε μπορώ να αδιαφορίσω για το γεγονός του ότι ένα χρόνο τώρα ο ένας δεν αφήνει  να χαθεί από τη ζωή του ο άλλος.. Δεν θα με αφήσει μου το έχει υποσχεθεί και ξέρω ότι αργά ή γρήγορα όλα θα αλλάξουν, και το πιστεύω γιατί ξέρω ότι μέσα από όλη αυτή την αμηχανία και την σκατοανωριμότητα του υπάρχει κάτι.. Ελπίζω τουλάχιστον πως υπάρχει. Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι τις ζεστές του αγκαλιές και τα μάτια του, τις ματάρες του.. Μου λείπει ο ηλίθιος μου λείπει η σκατοφατσά του, η φωνή του και τα βλαμμένα αστεία του. Αν είναι για εμένα και εγώ είμαι για εκείνον θα είμαστε μαζί αργά ή γρήγορα.. ο καιρός θα δείξει ίσως να κάνω και λάθος. Από την άλλη όταν αγαπάς ή έστω όταν νοιάζεσαι για κάποιον δεν τον αφήνεις να πονάει, δεν τον βλέπεις στο δρόμο και κάνεις πως δεν τον ξέρεις. Δεν ξέρω τι να πω. 8 Σεπτεμβρίου έρχεται ο Κότσιρας μου είπε να πάμε μαζί, λογικά θα το έχει ξεχάσει. Όλα θα φτιάξουν, "Αύριο είναι μια καινούργια μέρα χαμογέλα μου και μη μου μουτρώνεις.." όπως μου έλεγε και εκείνος.
Κανένας πόθος δεν μένει ανεκπλήρωτος αν μείνει απλά δεν ήταν..

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω αυτό που πραγματικά θέλω, ζω σε ένα άλλο κόσμο, ένα κόσμο ιδανικό. Χωρίς πίεση, κούραση και όλα αυτά που με ταλαιπωρούν και φυσικά υπάρχει αυτό το πανέμορφο προσωπάκι να μου χαμογελάει και έστω για αυτό το λίγο διάστημα που έχω κλειστά τα μάτια μου νιώθω γεμάτη. Όταν ανοίγω τα μάτια μου όλα έρχονται στους φυσιολογικούς ρυθμούς,βαρεμάρα αλλά πάνω από όλα δεν είναι εδώ, δεν μου χαμογελάει, ίσως να έφυγε κιόλας. Όλα αυτά μέχρι χθες..χτύπησε το τηλέφωνο χθες, και ήταν αυτός, με πέτυχε στη στιγμή που είχα κλείσει τα μάτια μου..Ήταν ωραία γιατί με έκανε να χαμογελάσω,γιατί θυμήθηκε, γιατί δεν έχει ξεχάσει, γιατί ίσως ακόμα πιστεύει ότι αξίζει να δώσει μια ευκερία..
Είναι όμορφο να είσαι ερωτευμένος, νομίζω πως δεν υπάρχει πιο περίεργο συναίσθημα,είναι.. είναι..δεν ξέρω.. Τα αισθήματα εναλάσωντε συνεχώς δε βαριέσαι. Περιμένω τηλέφωνο, περιμένω να γυρίσεις, περιμένω να με πάρεις αγκαλιά όπως μόνο εσύ ξερείς, περιμένω, είμαι εδώ