Το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε και με ενοχλεί αρκετά αυτό. Θα είναι δύσκολος χειμώνας, με πολλές υποχρεώσεις και αγχώνομαι. Δεν μου αρέσει η πίεση και πρέπει να βρω ένα τρόπο να βάλω μια τάξη σε όλα. Λίγο δύσκολο αφού είμαι πλάσμα που σπάνια αν το ρωτήσεις "Τι κάνεις;" θα σου πει με μεγάλο χαμόγελο "Είμαι καλά!" και να το πιστεύει πραγματικά, και το αναφέρω αυτό διότι η ψυχολογκή μου κατάσταση πρέπει να είναι αρκετά καλή για να αντιμετοπίσω "τα δύκολα". Αυτό βέβαια είναι δικό μου φταίξιμο.. Δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, δεν αφήνω το μυαλό μου να χαλαρώσει, να ταξιδέψει..
Αν και τον τελευταία καιρό υπάρχει βελτίωση αρκετά μεγάλη μπορώ να πω. Αρχίζω και μαθαίνω να βάζω όρια σε κάποια πράγματα.. Κάτι που θα ήθελα να καταφέρω είναι να βάλω όρια στο μυαλό μου, να σταματήσω να σκέφτομαι λίγο.. Πρέπει να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.. Στο χέρι μου είναι..
Συζητούσα τις προάλλες με τη κολλητή μου για το δημοτικό, τη πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο, βλέπαμε φωτογραφίες από παλιά, και δε σου κρύβω πως μου έχει λείψει αυτός ο καιρός, ήταν πολύ χαλαρά όλα.. Του παραχρόνου αν όλα πάνε καλά θα είμαι Α' Λυκείου και έλεος όσο το σκέφτομαι φρικάρω! Ας αλλάξω θέμα! Σκέφτομαι που λες, και αναρωτιέμαι αν θα μείνουν μερικοί από αυτούς που έχω στη ζωή μου τώρα, στο μέλλον, όχι όλοι.. λίγοι και καλοί..θα γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, αλλά με τρομάζει η προδοσεία και το ψέμα που θα συναντύσω..Έτσι είναι αυτά όμως ε..;
Από τη μία πλευρά είναι λογικό να έχω πολλά στο κεφάλι μου γιατί οκ είμαι και έφηβη παναθεμά με, αλλά ίσως να χάνω πολλά σημαντικά πράγματα με το να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι..
Και όπως είναι λογικό δεν είναι απίθανο από τη ζωή μου να λείπει ένα αγόρι ή μάλλον ΤΟ αγόρι που τα έχει κάνει όλα κώλο, ή μάλλον τον άφησα να τα κάνει. Αλλά ξέρεις κάτι πιστεύω τόσο πολύ πως του αξίζει όλο αυτό που ταυτόχρονα είμαι σίγουρη πως στο τέλος θα χτυπιέμαι στα πατώματα.. Δεν μπορώ να συγκρίνω τον συγκεκριμένο με κανένα άλλο γιατί είναι ξεχωριστός, δεν μοιάζει με κανένα είναι η εξαίρεση στον κανόνα  το ξέρω, μου το έχει αποδείξει αρκετες φορές εκτός αν είμαι τόσο σκατοερωτευμένη που ο εγκέφαλος δε λειτουργεί πλέον. Σε αυτήν την ηλικία είναι σπάνιο να βρεις κάποιον που να είναι "κανονικός", να σε κάνει να νιώσεις ξεχωριστός σαν άνθρωπος. Δεν θα πω πως  βρήκα τον άλλο μου μισό ή κάτι τέτοιο, είναι πολύ χοντρό νομίζω, αλλά δε μπορώ να δεχτώ πως έχει τελιώσει. Δεν έχει  κλείσει ο κύκλος μας, και οι δυο μας κατάπιαμε συναισθήματα πολύ δυνατά που δεν γίνεται να αφήσουμε πίσω, δεν θέλω να ξεπεράσω τίποτα δε θα μείνω σταυρωμένα τα χέρια αλλά δε μπορώ να αδιαφορίσω για το γεγονός του ότι ένα χρόνο τώρα ο ένας δεν αφήνει  να χαθεί από τη ζωή του ο άλλος.. Δεν θα με αφήσει μου το έχει υποσχεθεί και ξέρω ότι αργά ή γρήγορα όλα θα αλλάξουν, και το πιστεύω γιατί ξέρω ότι μέσα από όλη αυτή την αμηχανία και την σκατοανωριμότητα του υπάρχει κάτι.. Ελπίζω τουλάχιστον πως υπάρχει. Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι τις ζεστές του αγκαλιές και τα μάτια του, τις ματάρες του.. Μου λείπει ο ηλίθιος μου λείπει η σκατοφατσά του, η φωνή του και τα βλαμμένα αστεία του. Αν είναι για εμένα και εγώ είμαι για εκείνον θα είμαστε μαζί αργά ή γρήγορα.. ο καιρός θα δείξει ίσως να κάνω και λάθος. Από την άλλη όταν αγαπάς ή έστω όταν νοιάζεσαι για κάποιον δεν τον αφήνεις να πονάει, δεν τον βλέπεις στο δρόμο και κάνεις πως δεν τον ξέρεις. Δεν ξέρω τι να πω. 8 Σεπτεμβρίου έρχεται ο Κότσιρας μου είπε να πάμε μαζί, λογικά θα το έχει ξεχάσει. Όλα θα φτιάξουν, "Αύριο είναι μια καινούργια μέρα χαμογέλα μου και μη μου μουτρώνεις.." όπως μου έλεγε και εκείνος.
Κανένας πόθος δεν μένει ανεκπλήρωτος αν μείνει απλά δεν ήταν..