Έφυγε λοιπόν. Έφυγε και δε ξαναγυρίζει. Με τρομάζει αυτό, με τρομάζει που δεν είναι εδώ πια. Αυτό που με τρελαίνει είναι πως δε ξέρω αν ήταν κοντά μου ποτέ, και αν ήταν, για πόσο καιρό. Δεν μου αρέσει που πλέον δεν υπάρχει, δε μου αρέσει που κατέληξε έτσι. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι γιατί είναι η εξαίρεσή μου, ακόμα είναι και δε ξέρω αν ποτέ θα πάψει να είναι. Δεν ήταν σαν τους άλλους αυτός. Ήταν ξεχωριστός. Δεν ξέρω αν θα μου περάσει, και αν γελάω σε λίγο καιρό με όλα αυτά που γράφω τώρα. Ξέρω πως τον θέλω στη ζωή μου όσο τίποτα αυτή τη στιγμή, θέλω να μπορώ να του μιλήσω, να με κάνει να χαμογελάσω όπως πριν. Πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα; Τι συνέβη; Μόνο εκείνος ξέρει, ίσως πάλι ούτε και εκείνος. Ποιον θα έχω τώρα να μου λέει όνειρα γλυκά με την ηλίθια φωνή που με έκανε να νιώθω τόσο καλα..; Δεν θέλω να δεχτώ το γεγονός του ότι είμαστε έτσι με εκείνον. Όχι με εκείνον, με οποιονδήποτε άλλο εκτός από εκείνον. Δεν ξέρω αν τον αγαπάω όμως, είναι πολύ μεγάλο να πεις σε κάποιον πως τον αγαπάς, ίσως να είναι όμως και αγάπη. Ίσως είναι έρωτας ίσως δεν ήταν τίποτα τελικά. Μα αν ήταν στο χέρι μου όλα θα ήταν τόσο διαφορετικά, δεν είναι όμως. Μιλούσαμε μια μέρα στο τηλέφωνο και μου είπε στο χέρι μας είναι να μην χαθούμε και του είπα ότι το δικό μου χέρι μια χαρά μια χαρά είναι, και πως το δικό του έχει το πρόβλημα, και λέει εκείνος εμένα το χέρι και εσένα το μυαλό ♥ και χαμογέλασε. Έχουμε πει τόσα πολλά, δεν γίνεται, δεν το χωράει το μυαλό μου πως έφυγε, πως τέλιωσαν όλα, πως δεν είναι πια εδώ και είναι οριστικό. Πού πήγαν οι υποσχέσεις; Και τώρα δηλαδή που τέλειωσε τι; Δυο ξένοι, δυο φίλοι; ΤΙ; Ας μου απαντήσει κάποιος. Θα συνεχίσουμε τις ζωές μας σαν να μην νιώσαμε ποτέ τίποτα, θα βρούμε άλλους ανθρώπους και ίσως νιώσουμε πράγματα περισσότερα απ' ότι ένιωσε ο ένας για τον άλλο. Ίσως πάλι όχι. Μα για πες μου, πως να ξεχάσω τα μάτια του, την αγκαλιά του; Αφού όλα τον θυμίζουν. Να προχωρήσω λένε όλοι και το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο, ενώ δεν είναι γαμώτο. Άραγε εκείνος πως να νιώθει; Μάλλον τίποτα, αδιάφορος όπως τον τελευταίο καιρό. Τι του συναίβει, γιατί άλλαξε, δεν ήταν έτσι. Μα δε με νοιάζει όπως και να είναι εγώ θα είμαι εκεί και θα περιμένω όσο αντέχω. Θα πάνε όλα καλά μου είχε πει, πως αύριο είναι μια καινούργια μέρα, σταμάτα να κλαις έ; Ίσως να τον ξαναδώ όπως τότε, να με κοιτάξει όπως τότε και να με πάρει αγκαλιά όπως τότε. Μου είχε πει πως ήθελε να με βλέπει να χαμογελάω, λες να πρέπει να τον αφήσω πίσω τελικά; Λες να μου κάνει καλό κάτι καινούργιο; Λες; Ίσως. Δεν νομίζω.  Όνειρα γλυκά βλάκα μου λείπεις, παράξενο ε; (χαχα)